Meer informatie? Bel 085 – 064 55 91 of mail naar info@agrarischecoaching.nl |
Columns
Op het erf aangekomen, stap ik de hygiënesluis binnen. Daar staat de boer, met zijn gezicht tegen de muur aan, hij huilt, hij ziet het niet meer zitten. Waar ik anders de mond op de goede plek heb, weet ik nu niet wat ik moet zeggen. Ik heb verstand van varkens, niet van huilende boeren.
Met z’n vijven zitten ze aan tafel. Vader, moeder en drie volwassen kinderen. Alle drie hebben ze een goede opleiding genoten en nu een mooie carrière. Vader is de zeventig al ruim voorbij maar trekt nog steeds de kar op het akkerbouwbedrijf. Het bedrijf dat van zijn ouders is geweest. Nu zitten ze hier samen aan tafel. De bedrijfsovername komt in beeld. Maar waar moet het naartoe? Een echt gesprek hierover is eigenlijk nooit gevoerd.
Tijdens een avondje stappen leerde ze hem kennen. Ze was op slag verliefd. Dat hij boer was, vond ze alleen maar leuk. Ze was niet bekend met de sector, maar haar ouders hadden ook een eigen bedrijf. Daardoor wist ze dat het bedrijf regelmatig op de eerste plek zou komen.
Hij kan zich niet anders herinneren, of het hele gezin moest buigen voor zijn vader. Het was een herhaling van de geschiedenis, want de generaties ervoor werden ook getekend door familievetes en dominantiestrijd. Waar zijn zusters al jong het huis hadden verlaten en zijn moeder leek te berusten in haar lot, bleef hij hopen op een betere band met zijn vader.
Een mooie gespierde vent met een zongebruinde kop komt binnenlopen. Terwijl ik de koffie neerzet, neemt hij plaats. Coronaproof ga ik tegenover hem zitten aan de andere zijde van de tafel. Ik kijk op en schrik van wat ik zie. Doffe, levenloze ogen kijken mij aan. “Vertel eens”, zeg ik uitnodigend.
Vijfenzestig jaar, geen opvolger en 80 melkkoeien. Het lichaam dwingt hen om er mee te stoppen. De grote wens van hem: het bedrijf in z’n geheel verkopen. Veertig jaar heeft hij er over gedaan om alle grond rondom huis te krijgen; nu is het een prachtige huiskavel. Dat moet bij elkaar blijven. De grote wens van haar: het bedrijf verkopen inclusief koeien.
De laatste weken denk ik veel aan de term ‘secundaire ziektewinst’. Dit betekent: “Het voordeel dat iemand aan zijn klachten of ziekte ontleent”. Naar iedereen roepen dat je het anders wil en tegelijkertijd stiekem hopen dat de situatie voortduurt. “Het voordeel dat iemand aan zijn klachten of ziekte ontleent” Tijdens deze Coronacrisis zie ik voorbeelden […]
Achter iedere succesvolle man, staat een sterke vrouw. Dat geldt zeker in de agrarische sector. Boer zoekt vrouw vormt het bewijs van de behoefte van alleenstaande boeren aan een partner. Ook in ons werk coachen we boeren die een partner missen. Aan een partner kunnen we ze niet helpen, wel aan meer zelfvertrouwen en assertiviteit. Hierdoor wordt het makkelijker om contacten te leggen en bewuste keuzes te maken.
Ze zitten met z’n tweeën aan tafel op me te wachten. Op het oog lijken ze wel 65, maar ze blijken de 50 nog maar net voorbij. Hij kijkt me aan met droeve ogen en een gekromde houding. Zij oogt bleek en kwetsbaar, donkere ogen en een mager lijf. En toch, de ogen stralen als ze elkaar aan kijken, ze zijn nog verliefd op elkaar, wat mooi om te zien.
Er was eens een boerin. Ze zorgde goed voor zichzelf, voor haar gezin en voor haar bedrijf. Regelmatig had ze ruimte in haar agenda en dan bracht ze een bezoek aan haar ouders, buren of vriendinnen. Twee keer per week trok ze er op uit om te gaan joggen door het mooie natuurgebied, bij haar in de buurt. Doordat de kinderen zelfstandiger geworden waren, had ze besloten om een studie milieukunde op te pakken.
