Deze kans krijg je geen tweede keer! Zijn complete netwerk was het er over eens. Ze hadden vast gelijk, hij was 54 en had geen opvolger, zijn bedrijf was gedateerd en 60 koeien was toch geen toekomstwaardig aantal. Hij zou wel gek zijn, als hij niet intekende voor de stoppersregeling.

Twee weken had hij de tijd om zich in te schrijven, maar de animo was groot en het beschikbare bedrag beperkt, dus hoe sneller hoe beter. Zijn accountant hielp hem om de formulieren correct in te vullen en zijn aanvraag werd geaccepteerd.

Samen met 500 andere boeren die mee deden, kreeg ook hij 6 weken de tijd om al zijn vee te verkopen, óf aan de slager, óf op export. Niet aan een andere boer, want dan kwam er natuurlijk geen koe minder in Nederland.

Niemand had hem voorbereid op de emoties die vrij kwamen nadat zijn complete identiteit op losse schroeven kwam te staan.

Hij had zich groot gehouden, had direct een baan gezocht. Niemand had hem gevraagd hoe het voor hem was dat zijn levenswerk aan de slachthaak hing. Niemand had hem voorbereid op de emoties die vrij kwamen nadat zijn complete identiteit op losse schroeven kwam te staan. Hij wilde wel vertellen hoe verscheurd hij zich voelde, hoe hij iedere avond rouwde om het verlies van zijn koeien. Het verlies van het werk dat hem zo lief was, het verlies van het netwerk dat niet meer op zijn erf kwam, het verlies van het praten met andere boeren op de fokveedagen over de kwaliteit van elkaars vee. Het verlies van zijn status als boer.

Maar ja, dat kon hij toch niet maken, hij had immers niets te klagen. Hij kon blijven wonen, hij had werk weer, hij was nu ’s avonds en in het weekend vrij. Hij hoefde ’s nachts niet meer het bed uit. Hij had geld toe gekregen en nog een lap grond achter het huis liggen. En niet te vergeten, hij had immers zelf de handtekening gezet onder de aanvraag.

Hij kende ze aan de manier van lopen, aan de vlekken op hun lijf, hij kende ze aan de vorm van hun uiers, hij kende ze……. Van binnen schreeuwde hij het uit.

En nu zit hij daar, een gebroken man. Hij weet het nog goed, het is nu een jaar geleden dat de vrachtwagens zijn erf af reden op weg naar de slachtbank. ’s Morgens had hij ze allemaal nog gemolken, zijn beste melkkoe had hij nog een extra schouderklopje gegeven. Het had er op geleken dat de koeien wisten wat hun te wachten stond, ze waren rustiger dan anders, alsof ze het hem niet zwaarder wilden maken dan het al was. Mona 14, die 7 jaar geleden zo moeilijk ter wereld was gekomen, waar hij veel zorgen om had gehad, stond net als altijd geduldig te wachten op de laatste plek in de rij. Anna 23 stapte fier als eerste de vrachtwagen in, na haar kwam Britt 9, de eerste Britt was genoemd naar zijn dochter omdat ze op de zelfde dag geboren waren. Zo passeerden ze hem één voor één. Hij kende ze aan de manier van lopen, aan de vlekken op hun lijf, hij kende ze aan de vorm van hun uiers, hij kende ze……. Van binnen schreeuwde hij het uit. Hij wilde dit niet, hij wilde ze terug, hij wilde ze vanavond gewoon weer melken. Maar van buiten zag niemand iets, de vrachtwagenchauffeur zou hem niet zien huilen.

Wat hadden we hier een hoop verdriet kunnen besparen.

Ik mag hem gaan begeleiden om met terugwerkende kracht alsnog het rouwproces van dit grote verlies te doorlopen tot aan het moment dat hij vrede heeft met wat achter zich ligt en hij weer openstaat voor de mogelijkheden die de toekomst te bieden heeft. Wat had ik hem graag destijds begeleid, wat hadden we hier een hoop verdriet kunnen besparen.

“Stoppersregeling, een succes” kopten de vakbladen. Tussen alle wijze mensen die de regeling tot in detail hebben voorbereid, was er kennelijk niemand die nadacht over de emotionele component. Miljoenen is er gespendeerd aan deze regeling, geen dubbeltje aan de begeleiding op persoonlijk vlak.

Eén van de grootste missers uit de geschiedenis van de agrarische sector.