De laatste weken denk ik veel aan de term ‘secundaire ziektewinst’. Dit betekent: “Het voordeel dat iemand aan zijn klachten of ziekte ontleent”. Naar iedereen roepen dat je het anders wil en tegelijkertijd stiekem hopen dat de situatie voortduurt.

“Het voordeel dat iemand aan zijn klachten of ziekte ontleent”

Tijdens deze Coronacrisis zie ik voorbeelden van secundaire ziektewinst in het groot. De hele wereld roept dat we er alles aan moeten doen om het zo snel mogelijk beheersbaar te maken. Maar ik zie ook vele sectoren die voordelen ervaren van deze crisis. De zorg krijgt eindelijk het respect en de aandacht waar ze jaren om gevraagd hebben. Het onderwijs maakt een revolutie door, die in één keer het gebrek aan onderwijzers oplost. De agrarische sector kan letterlijk en figuurlijk weer ademen, doordat de lucht beduidend schoner wordt door minder industrie en vliegverkeer. Het bedrijfsleven krijgt het bewijs dat thuiswerken efficiënter is en meer plezier oplevert, dan massaal in de file staan en luisteren naar de social talks van collega’s.

Allemaal veranderingen die ook gerealiseerd hadden kunnen worden zonder Corona. Maar wee degene die het durft om een grote verandering door te voeren of vastgeroeste systemen aan de kaak te stellen. De kop wordt er nog net niet afgehakt.

Ook in de agrarische sector is secundaire ziektewinst een veel voorkomende “kwaal”. Liever iedere dag strijd met de ouders, dan de keuze maken om je eigen pad te gaan bewandelen. Liever blijven klagen over de overheid, dan op een volwassen wijze de dialoog aangaan. Liever op een houtje bijten, dan financiële verantwoordelijkheid nemen. Liever door blijven martelen, dan professionele hulp vragen.

“Waarom? Angst voor verlies van het vertrouwde.”

Waarom? Angst voor verlies van het vertrouwde. Angst voor het nemen van verantwoordelijkheid. Angst om bekritiseerd te worden door de omgeving en daarmee buiten de groep geplaatst te worden.

Ook ik wil graag dat de Corona beheersbaar gemaakt wordt. Zodat ons team er weer volop kan zijn voor alle boeren die regie en verantwoordelijkheid willen nemen voor hun eigen welzijn. Die zelfbewuste keuzes willen maken richting een gezond en duurzaam perspectief. Maar ik heb ook last van secundaire ziektewinst. Ik vind het eigenlijk wel fijn dat ik nu veel thuis ben met mijn gezin. Dat ik de kinderen niet naar alle sportclubjes hoef te brengen en ’s ochtends een uurtje langer in bed kan blijven liggen.

“Gaan we dan alles op de oude voet weer voortzetten of maken we toch andere keuzes?”

Er komt een dag dan krijgen we te horen of de kinderen weer naar school mogen en of het bedrijfsleven weer aan de slag mag. Natuurlijk hoop ik dat het mag. Dat betekent echter ook dat de sneltrein weer begint te rijden. Gaan we dan alles op de oude voet weer voortzetten of maken we toch andere keuzes? Ik ben er nog niet uit.