Tijdens een avondje stappen leerde ze hem kennen. Ze was op slag verliefd. Dat hij boer was, vond ze alleen maar leuk. Ze was niet bekend met de sector, maar haar ouders hadden ook een eigen bedrijf. Daardoor wist ze dat het bedrijf regelmatig op de eerste plek zou komen.

Ongepland werd ze al vrij vlot na de kennismaking zwanger. De ouders van beiden stelden voor, dat trouwen de beste optie was. Ze kochten een huis dicht bij de boerderij. Haar ouders deden een riante schenking voor het huis, zodat ze geen geldzorgen zouden hebben.

“Het was slechts een formaliteit”

Om de boerderij veilig te stellen, werd besloten om op huwelijkse voorwaarden te gaan trouwen. Hierin werd vastgelegd, dat bij een scheiding zij geen recht op vermogen uit de boerderij zou hebben. Maar ook dat de gezamenlijke woning bij een scheiding toegewezen zou worden aan hem. Ze wist heel goed dat dit niet fair was. Haar toekomstige man wuifde het weg. Ze zouden immers niet gaan scheiden. Er waren zoveel verhalen over boerderijen die ter ziele gingen door een scheiding, dat het belangrijk was dat dit vastgelegd werd. Het was slechts een formaliteit, om zijn ouders gerust te stellen.

Ze trouwden. Er kwamen drie kindjes. Gelukkig waren ze echter niet. De boerderij groeide en slokte steeds meer tijd op, waardoor ze stopte met haar baan buitenshuis. Steeds vaker was ze alleen met de kinderen. Na het avondeten ging hij standaard terug naar de boerderij. De vakanties werden overgeslagen en uitjes werden een uitzondering. Met z’n tweeën er tussen uit, was sinds de geboorte van de kinderen niet meer gebeurd.

“Alles voor elkaar en nog niet tevreden”

De kinderen kregen via klasgenoten een ander referentiekader en begonnen te vragen, waarom ze nooit samen ergens naar toe gingen. Dat was voor haar een eye-opener. Dat hij alleen oog had voor de boerderij, hoefde niet te betekenen dat zij er niet wat van maakte. Ze plande uitstapjes en steeds vaker ging ze alleen op vakantie met de kinderen. Ze begon er aan te wennen dat ze een getrouwde, alleenstaande moeder was. Boven verwachting redde ze zich goed. Toen de kinderen eenmaal naar het voortgezet onderwijs gingen, was het haar beurt. Ze vond een leuke baan, die ze kon combineren met de zorg voor de kinderen. Ze vergrootte haar wereld en verwierf een eigen inkomen.

Dit is het moment dat ze bij mij binnenkomt. “Ik wil scheiden”, is het eerste wat ze zegt. Ze doet haar hele verhaal. Ik hoef niets te zeggen. Aan het einde van het gesprek zegt ze: “Zo, en nu ga ik het mijn man vertellen”. De oordelen vanuit de omgeving zijn niet van de lucht. “Ze heeft alles voor elkaar en nog niet tevreden. Een mooie boerderij, gezonde kinderen, een hard werkende man en altijd geleefd op kosten van de boerderij. Wat een egoïstische vrouw”. “Scheiden met zo’n grote boerderij en drie jonge kinderen dat doe je niet”.

Toch zet ze de stap. Ze vertrekt zonder geld, zoals het ooit is vastgelegd. Ze richt stap voor stap haar nieuwe leven in. Waar ze in de ogen van de omgeving worstelt, voelt zij zich opgelucht. Ze is nog steeds een alleenstaande vrouw, maar niet meer getrouwd. Voor de kinderen verandert er weinig. Ze blijven bij haar, hij heeft het nu immers nog drukker. Af en toe gaan de kinderen in het weekend naar hem toe. Dan mogen ze helpen op de boerderij, want het werk moet natuurlijk wel af.